Sunday, January 2, 2011

တစ္ေၾကာင္းဆြဲမ်ဥ္းရဲ ့ငယ္ဘ၀ ။ ၁



ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ ့အသိဥာဏ္ဘယ္အခ်ိန္မွာစတင္သလဲဆိုတာ ဆရာ၀န္ေတြေလာက္ က်ေနာ္မသိပါ။
က်ေနာ္ မွတ္မိတာက က်ေနာ္တို ့ေမာင္ႏွမေတြ အိမ္ေရွ့ ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာ ေနပူဆာ လံႈရင္း မာမိီ ေစ်းက ျပန္လာ
တာေစာင့္တာေလးကို က်ေနာ္ သတိယတယ္..။
တစ္ကယ္ေတာ့ မိုးလင္းျပီိဆိုကတည္းက အိမ္မွာ ထမင္းေၾကာ္နဲ ့လဘက္ရည္က အဆင္သင့္ပါ။
ဒါက အိမ္ကမနက္ခင္းအစာလို ့ဘဲ သတ္မွတ္ျပီး မာမီေစ်းက ၀ယ္လာေပးတဲ ့မုန္ ့ေတြကို ေမာင္ႏွမေတြ
ေစာင့္ေနတာပါဘဲ...။
ျခံတခါး၀မွာ ေစ်းဆြဲျခင္းေလးဆြဲျပီး ၀င္လာတဲ ့ျပံဳးေနတဲ ့မာမီ့ကို ေတြရင္...ေမာင္ႏွမေတြသံျပိဳင္ေအာ္ဟစ္ျပီး
မာမီ့ကို ၀ိုင္းဖက္ထားတတ္ၾကတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္..။
က်ေနာ္တို ့မွာ အားလံုးေမာင္ႏွမ ၇ ေယာက္ရွိတာေလ..ဒါေပမယ့္ အဲဒီိတုန္းက ညီအငယ္ဆံုးေလး
မေမြးေသးဘူးဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ေအာက္က ညီမငယ္ တစ္ေယာက္ဘဲ ရွိေသးတာ..။
က်ေနာ္က အငယ္ဆံုးလိုျဖစ္ေနတာပါဘဲ..။
က်ေနာ္တို ့ျခံၾကီးထဲမွာ အိမ္ႏွစ္လံုးရွိတယ္ ..။ အဘိုးနဲ ့ အဘြား နဲ ့သားနဲ ့သမီးက တစ္အိမ္ က်ေနာ္တို ့
့မိသားစုက တစ္အိမ္ေပါ့.။
မာမီဆိုတာက တဦးတည္းေသာသမီး.. မာမိီ ့မွာ မိခင္မရွိေတာ့ဘူး။ မာမီရဲ ့မိခင္က ေတာင္ငူရွမ္းစစ္စစ္ပါ။
အဘိုးကပါကစၥတန္နိုင္ငံသား၊ အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္၊ ၾကဴလီယာအႏြယ္။
အဘိုးက ေတာင္ငူမွာစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြအမ်ားၾကီးပိုင္ပါတယ္..မာမီ့ဆီမွာ ခဏလာေနတာပါ.
ခုနကေျပာတဲ ့အဘြားဆိုတာ အဘိုးရဲ ့ဒုတိယအိမ္ေထာင္..ကရင္အမ်ိဳးသမီးၾကီးပါ
ေဒၚလယ္တဲ ့။ အရမ္း၇ိုးသားတာဘဲ ၊ကြမ္းအျမဲစားတယ္.။ က်ေနာ္က သူ ့ကို ခ်စ္တယ္..သူ့မွာက အဘိုးနဲ
့ရထားတဲ ့ရင္ေသြးႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္..မာမီနဲ ့ဆို အေဖတူ အေမကြဲေပါ့..။
သူတို ့ကိုက်ေနာ္ခ်စ္တယ္..သနားတယ္လို ့ဘဲ ေျပာျပပါေစ...။
က်ေနာ္ငယ္ကေလးတည္းက နည္းနည္းခြဲျခားေနတယ္လို ့ခံစား၇တယ္္။ သူတို ့ခြဲျခားခံေနရတယ္ဆိုတာ က်ေနာ
္သိေနသလို ျဖစ္ေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ က်ေနာ္ ေသခ်ာမသိခဲ့ပါဘူး...။
သူတို့ နာမည္ေတြက ျမန္မာလို ကိုထြန္းထြန္း...အစၥလာမ္နာမည္က ဆမ္မ္ဆူသင္း...တဲ ့။ သူ ့ညီမေလးက
မယ္ဒယာန္ လို ့ဘဲ က်ေနာ္ သိတာ။ အခုထိ အေဒၚ( အေဒၚသာေျပာတာ က်ေနာ့္စိတ္မွာက ေမာင္ႏွမလိုဘဲ
အခုထိစြဲေနတုန္း) ရဲ ့ျမန္မာနာမည္ကိုက်ေနာ္ မသိပါဘူး း)။
ကိုဆမ္မ္ဆူသင္းက က်ေနာ့္ကို အရမ္းအလိုလိုက္တာ...အျမဲတမ္းလို ေက်ာပိုးထားတတ္တယ္..။
ညီညီ ...ဆိုတာ ပါးစပ္ကမခ်ေအာင္ကို ခ်စ္တာ..။
စကားေတြ ဟိုေရာက္ဒိီေယာက္နဲ ့ေနာ္..။
ေျပာခ်င္တာက မာမီေစ်းက ျပန္လာတိုင္း သူတို ့အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မုန့္ မပါလာပါဘူး..။ အဲဒီအခါမ်ိဳးဆို
သူတို ့ေမာင္ႏွမက လွမ္းၾကည့္ေနတာေလ..။ သူတို ့ၾကည့္တာ က်ေနာ္က ဘာလို ့သိလဲေမးရင္
ဘာစားစရာေလးရရ က်ေနာ္က သူတို ့ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္တာကိုး..။
က်ေနာ့္မွာ စားစရာတခုရတိုင္း သူတို ့နဲ ့အတူစားပါတယ္..။
က်ေနာ္တို ့ျခံက အက်ယ္ၾကီးဆိုေတာ့ ေန ့လည္ဘက္ဆို ဲျခံအနီးအနားက သူငယ္ခ်င္းေတြ လာကစားၾကတာ
ဆူညံေနတာဘဲ..။ရြယ္တူေရာ ရြယ္မတူတာေတြေရာ..။
ကစားတဲ ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုဆမ္မ္ဆူသင္းတို ့ေတြလဲ ကစားၾကတာပါဘဲ။
က်ေနာ္ အသက္ဘယ္ေလာက္ရိွျပီဆိုတာ က်ေနာ္ မမွတ္မိေပမယ့္ ဗိုလ္အုန္းသီးစက္ဘီးေလးကို ကိုယ္တိုင္စီး
တတ္ေနျပီ။
တေန ့အိမ္မွာ အားလံုးကစားေနၾကရင္း အရုပ္ေလးေတြ ညွပ္ျပီး ေနရာင္ထိုးလို ့ ရုပ္ရွင္ျပတမ္းကစားၾကတယ္..။
ဟိုတုန္းကေလ..။ တုတ္ခၽြန္ေလးႏွစ္ခုကို ၁ေပေလာက္ခြာျပီးေျမမွာစိုက္ထား။ တုတ္ေခ်ာင္းေလးထိပ္မ်ာ
ပနယ္စလင္ ပုလင္းေသးေသးေလးေတြ စြပ္..။ျပီးေတာ့ သားေရကြင္း ၂ကြင္းကို ဟိုဘက္ပုလင္း ဒီဘက္ပုလင္း
လွမ္းစြပ္ျပီး..သားေရကြင္း ၾကားမာ ညွပ္ထားတဲ့ အရုပ္ေလးေတြ ၿွပ့္ထား ပုလင္းကို လက္နဲ ့လွည့္ ..
အရုပ္ေလးေတြသြားတာ..
ေရွ ့မွာ ေက်ာင္းသံုးဗလာစာရြက္ေထာင္းထားျပီးေနေရာင္ထိုးျပီး ရပ္ရွင္ျပတာေပါ့ေလ။
ၾကည့္မယ့္သူက ဟိုဘက္ အရိပ္ထင္တဲ ့ဘက္က ၾကည့္ေပါ့..။ ဒီဘက္ေတာ့ လာမၾကည့္နဲ ့ စက္ခန္း...း)။
အဲလို ရုပ္ရွင္ျပဘို ့လုပ္ေနၾကရင္း အရုပ္ေလးေတြ ညွပ္ဘို ့ ကပ္ေၾကး လိုလာေရာ။ အဲဒီိေတာ့ က်ေနာ့္ကို
ဗိုလ္လက်ၤာကကပ္ေၾကးသြားယူခိုင္းတယ္.. ။
ဗိုလ္က်ၤာဆိုတာ သူမ်ားေခၚၾကတာ ေမြးကတည္းက ညာဘက္လက္က သိမ္သိမ္ေလး မသန္ဘူး..က်ေနာ္က
အထြန္းလို ့ဘဲေခၚတာ၊ က်ေနာ့္ထက္ေတာ့ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ၾကီးမယ္ထင္တယ္..။ က်ေနာ္က ဟိုဖက္အုပ္စုဆီက
ကပ္ေၾကးကို သြားယူေတာ့ ဟိုဘက္အုပ္စုထဲက က်ေနာ့္အထက္ကအကိုက လိုက္ျပီိးလုတယ္..အထြန္းက
ျမန္ျမန္ေျပးလာဆိုေတာ့ ကပ္ေၾကးကိုကိုင္ရင္းေျပးလာတာေပါ့..။ ကပ္ေၾကးဆိုတာ ေဆးရံုသံ့ုးကပ္ေၾကးေနာ္..
၈လက္မေလာက္ရွည္ျပီး ထိပ္က ခၽြန္ေနတာဘဲ..။
ေနာက္က အတင္းလိုက္ေတာ့ အတင္းေျပးရင္း ေ၇ပိုက္ေခြၾကီးကို တိုက္ျပီိး က်ေနာ္ ေမွာက္ရက္ လဲက်တာ..။
က်ေနာ္ ျပန္ကုန္းထခ်ိန္မွာ အထြန္းက ထေအာ္ေတာ့တာဘဲ..။
က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ကပ္ေၾကးမရွိေတာ့ပါဘူး..။
ၾကမ္းျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသြးစက္ေတြ က်ေနတာ... ကပ္ေၾကးက က်ေနာ့္ ပါးမွာ စိုက္၀င္ေနတာ
ညာဘက္ပါး အလယ္ေလာက္ကေန စ၀င္သြားတာ ...အဖ်ားက နားအထက္ဘက္က နားထင္ထဲမွာ။
က်ေနာ္ ငို၇မွန္းမသိဘူး ။..ေၾကာင္ေငးေနတာပါ..ေအာ္သံေတြၾကားမွ မာမိီေရာက္လာျပီး က်ေနာ့္ကို
ရိုက္ေတာ့တာဘဲ..။နာလိုက္တာလို ့က်ေနာ္ မေျပာပါဘူး..။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အသံထြက္ျပီး ငိုခဲ ့ပါတယ္..။
က်ေနာ္ မ်က္ရည္ေတြ ၾကားက ၀ိုးတ၀ါးျမင္လိုက္တာက က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ရင္း မူးေမ့လဲသြားတဲ ့အဘြားေဒၚလယ္
..ငိုေနတဲ ့မယ္ဒယာန္..ျပံဳးေနတဲ ့က်ေနာ့္အကို ။
က်ေနာ့္ကို ေပြ့ခ်ီလိုက္တဲ ့အကိုဆမ္မ္ဆူသင္း...ေနာက္၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ ့သူငယ္ခ်င္းေတြ........။
အေဖေရာက္လာျပိး အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးျပီးစိတ္ဆိုးေနတဲ ့က်ေနာ့္အဖ..။
“ နင့္ဘာသာျဖစ္တာ....ေဆးရံုကိုနင့္ဘာသာသြား” လို ့ေျပာတဲ ့မာမီ့စကားေၾကာင့္.။
ဗိုလ္အုန္းသီး စက္ဘီိးေလးကို ကိုယ္တိုင္နင္းျပီး ေဆးရံုကို ထြက္လာခဲ ့တာေပါ့..။ ညာလက္က ပါးကဒါဏ္ရာက
ိုအုပ္ကိုင္ထား၇င္းဘယ္လက္က လက္ကိုင္ကိုကိုင္ျပီးစက္ဘီးနင္းတယ္..။
ေဆးရံုက ျမိဳ ့အေနာက္ဘက္အစြန္မွာဆိုေတာ့ မိုင္္၀က္ေလာက္နီးပါးရွိမလားမသိဘူး။
လမ္းမွာ လွည္းေမာင္းလာတဲ ့လွညး္သမားေတြက ေသြးေတြနဲ ့စက္ဘီးနင္းလာတဲ ့ကေလးဆိုေတာ့ ေမးတာေပါ့..
ဘာျဖစ္တာလဲ..မိဘေတြမပါဘူးလားေပါ့..။
ေမးသမွ်ေျဖေနရတာပါဘဲ..။ သူတို ့ရဲ ့ၾကင္နာမႈေလးကို က်ေနာ္ မေမ့ပါဘူး..။ လယ္သမားေတြဆိုေပမယ့္
ေမးေနတဲ ့သူတို ့အသံေတြထဲမွာ ၾကင္နာမႈေတြပါတယ္..။
ေနာက္မွ ေဆးရံုေရာက္ျပီးမွ အပါနဲ ့မာမီ ေရာက္လာတယ္...။
အညာေႏြကပူတာနဲ ့ ထြက္လိုက္တဲ ့ေသြးေတြ..။
ဆရာ၀န္ၾကီးက ဂရုစိုက္ပါတယ္..နာမည္က ဦးေအာင္ထြဋ္ပါ..။ က်ေနာ့္ကို ကူညိီေပးတဲ ့ေဆးရံုအကူ
အေဒၚၾကီးက ေဒၚညိဳတဲ ့.။
ေဆးရံုမွာက ထံုေဆးေရာ ေမ့ေဆးေရာ လံုး၀မရွိခ်ိန္ျဖစ္ေနပါတယ္..။
ေနာက္ဆံုးဆရာ၀န္က က်ေနာ့္ကို ေမးပါတယ္။။
“ သား...ဘာေဆးမွမသံုးဘဲ အစိမ္းခ်ဴပ္တာ ခံနိုင္မလားတဲ ့..ေရႊဘို ေဆးရံုက ေ၀းတယ္..ဟိုမွာေတာ့
ေဆးစံုပါတယ္တဲ ့..
ဒါေပမယ့္ ေသြးထြက္မ်ားေနတယ္..၁၀မိုင္ေက်ာ္ခရီးကို သားသြားမယ္ဆို မေကာင္းဘူးတဲ့”
တစ္ကယ္လို ့သာ အရွန္နည္းနည္းျပင္းမယ္ဆိုရင္ နားထင္က တစ္ဆင့္ ဦးေခါင္းခြံကို ထိုးေဖာက္လို ့
ကပ္ေၾကးဖ်ားသာ ဦးေႏွာက္ထဲ ၀င္ခဲ ့မယ္ဆိုရင္...သားအခုဆိုု အသက္ေတာင္ မရွင္နိုင္ေတာ့ဘူးတဲ ့”
က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေတြးျပီးေရးတာပါ..။
ေနာက္ဆရာမေတြနဲ ့သူ အဂၤလိပ္လို အၾကာၾကီးေျပာေနျပီး အစိမ္းခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဘို ့စတင္ေတာ့တာပါဘဲ။
(၇)ခ်က္ခ်ဳပ္ရတယ္..နာတယ္..။ ေဒၚညိုက မ်က္လံ့ုးကို မျမင္၇ေအာင္ လက္၀ါးနဲ ့ကာေပးထားတယ္..။
က်ေနာ္က မသိမသာေလး ေခ်ာင္းၾကည့္၇င္ အပ္ေကာက္ၾကီးက မ်က္လံုးနား၀ဲ၀ဲလာမွ မ်က္ေစ့ကိုမွိတ္ထား
လိုက္တာ။
ဆရာ၀န္ၾကီးက ခ်ဳပ္ေနရင္းနဲ ့ေနာက္မ် ေရာက္လာတဲ ့ဆရာမကို ဘီရိုထဲက အာတာပူစီမုန္ ့ယူလာခိုင္းျပီး
က်ေနာ့္ကို ေကၽြးတယ္..။ ပန္းေရာင္ေလး.. စားလဲစား ခ်ဳပ္လည္းအခ်ဳပ္ခံေပါ့..။
အခုထိ က်ေနာ့္ပါးမွာ ကပ္ေၾကးထိုးမိတဲ ့ဒါဏ္၇ာက မေပ်ာက္ပါဘူး..။ေရးေရးေလးရွိေသးတယ္..။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲမွာေတာ့ ပါးက အမာရြတ္ထက္ ပိုျပီးအရာထင္ခဲ ့တဲ ့အမာရြတ္ က်န္ေနဆဲပါဘဲ..။
က်ေနာ္ကေလးပါ...ကေလးတိုင္းေဆာ့တတ္ပါတယ္..
မိဘတိုင္းကလဲ သားသမီးေတြအတြက္ စိတ္ပူမယ္ဆိုတာ နားလည္ပါတယ္..။
ဒါေပမယ့္......
ငယ္ကတည္းက တစ္ေၾကာင္းဆြဲမ်ဥ္းရဲ ့ရင္ထဲမွာ နာခဲ ့ရပါတယ္..။
ေသျခင္းတရားက အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက က်ေနာ့္ကို နားရြက္ေလးေတာက္သြားတယ္..။

ဆက္လက္ေရးပါဦးမယ္...
သစ္နက္ဆူး
(ကေလးဓါတ္ပံုေလးကို Google မွ ယူသံုးထားပါတယ္)

10 comments:

PAUK said...

လူေတြကို ခြဲျခားဆက္ဆံတာ သေဘာမက်ပါဘူး.။

ဒီေလာက္ျဖစ္တာ မိဘတေယာက္မွ လိုက္မလာဘူးဆိုတာ
မယံုၾကည္နိုင္ဘူး။

ဆက္ေရးပါအုန္း။

Heartmuseum said...

ကိုဆူးရဲ႕ ရင္ခတ္သံေတြ မဖတ္ရတာ ႀကာေပါ့....
ေစာင့္ဖတ္မယ္ဗ်ာ....
ေပါက္ေရ... ဒီလိုမိဘေတြ ႐ိွတယ္ဆိုတာ ၿမင္ဘူးေတြ႕ဘူးလို႔ မယံုမ႐ွိနဲ႔ဗ်...... :D

peter kyaw said...

မဂၤလာပါ ကုိမင္းသားေရ...

စာေတြၿပန္ေရးတာေတြ ့လို ့၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ...

ဒါေပမယ္ ့ႏွလံုးေသြးနဲ ့ေရးေနတယ္လို ့ဖတ္ရင္းခံစားေနရတယ္။

ဆန္းႀကယ္လွတဲ ့ကံႀကမၼာတရားေတြေပါ ့ဗ်ာ...

သက္ေဝ said...

ကေလးဘဝသာဆိုတယ္ အျဖစ္ေတြဟာ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ နာက်င္စရာ…
ကိုဆူးေရးျပလို႔သာ ဒါေတြဟာ တကယ့္အျဖစ္ေတြပါလားလို႔ ယံုရတယ္…
ဆက္ရန္ေတြ ဖတ္ဖို႔ ေစာင့္ေနပါ့မယ္…

Moe Sett Pwint said...

အပ္ေၾကာက္၊ ဓါးေၾကာက္သူမို႕ ပါးကို အစိမ္းခ်ဴပ္ အခ်ဴပ္ခံရတာကိုေတြးျပီး ေက်ာစိမ့္မိပါရဲ့ ကိုဆူးေရ။ က်မသာဆို ေနရာမွာတင္ မူးေမ့ျပီး လဲသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ ေစာင့္ဖတ္ေနတယ္၊ ဆက္ပါဦး....

sonata-cantata said...

ကေလးဘ၀ ႏုနယ္ေသးတဲ့ ႏုလံုးသား၊ အသိဉာဏ္ ဦးေႏွာက္မွာ မိဘဆိုတာ ဒီလိုျဖစ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား...ဘယ္လိုႀကီးလဲ... ဒါေပမဲ့ မိဘေလ...အဲ့လို conflictေတြ လြန္ဆြဲလြန္းခဲ့ရရင္...

ဆက္ေရးရင္လည္း ဖတ္ပါ့မယ္ေလ

pandora said...

ကုိဆူးရဲ႕ ငယ္ဘ၀ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေတြကို ဟိုးေရွ႕က ပို႕စ္ေတြမွာ ဖတ္ဖူးေနလို႕ သိခဲ့တယ္ေလ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အေတာင္ပံေတြမာလာဖို႕ တိုက္ေသြးေပးတဲ့ေလျပင္းေတြပဲ ေပါ့။ ဆက္ဖတ္ေနပါတယ္။

Moe Cho Thinn said...

ကိုဆူးေရ
စာေတြ ျပန္ေရးလို႔ ၀မ္းသာမိတယ္။ ကိုယ္ေတြ႔ေတြလို႔ ခံစားလို႔ရေနပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးရွိတတ္ပါလားလို႔ တျခားကမၻာကို ၾကည္႔ရသလိုပါပဲ။ ဆက္ဖတ္အုံးမယ္။

Anonymous said...

........................

ျမတ္မြန္ said...

အမေလးေၾကာက္စရာပါလား အကိုရ..။
မေသေကာင္းမေျပာက္ေကာင္းပါပဲ။