ႏြမ္းေၾကတဲ့
ေျခလွမ္းမ်ားစြာနဲဲ
့ေငးေမာျခင္းကို အေဖာ္ျပဳရင္း
အိ္မ္အျပန္ေတာင္ကုန္းေလးကို
တက္လာခဲ့၇င္း
ကိုယ့္ကိုကို သတိျပဳမိေတာ့
ဒီေလာက္ေအးတဲ့ ရာသီမွာေတာင္
လက္၂ဖက္လံုး ေခၽြးေစးေတြ ။
ဘာျဖစ္တာလဲ...။
ပန္းခ်ီေက်ာင္းမွာ
ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ ့တဲ့
ပန္းခ်ီကိုေနမ်ိဳး(
စာေရးဆရာ
ေနမ်ိဳး မႏ ၱေလးကို သတိ၇ေနတယ္..။
ခ်ိဳင္းေထာက္၂ဖက္နဲ
့သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ ခ်င္းအဆိုေတာ္မေလး
မီလာႏ်န္းကို မ်က္ေစ့ထဲ
ျမင္လာတယ္...။
အေရာင္ေတြ
..ေဆးေရာင္စံုေတြ..
ေရာင္စံုပ၀ါပါးေတြလို
တစ္လႊာခ်င္း တစ္လႊာခ်င္း
ကိုယ့္ေရွ ့မွာ
လႊမ္းျခံဳလာတယ္...
ေမာလိုက္တာ..ရင္ဘတ္ထဲမွာ
နင့္ေနေအာင္ေမာလိုက္တာ...။
အေရာင္ေတြကို
ခင္တြယ္ ကစားေနတဲ ့ ပန္းခ်ီသမားတေယာက္က
အေရာင္ေတြရဲ ့အတၱကို
ကိုယ္နားလည္သေလာက္
ခြဲျခမ္းမိတယ္..။
အတၱ...။
ျဖဴစင္လြန္းပါတယ္ဆိုတဲ့
အျဖဴေရာင္မွာေတာင္..အျဖဴ
ဆိုတဲ့ အေရာင္အတၱစြဲနဲ
့ပါလား..။
နီ
...၀ါ
...ျပာ......စိမ္း....
ခရမ္း...နက္ျပာ...........
အို...ရွိသမွ်
အေရာင္ေတြ..။
အားျပိဳင္ေနတဲ့
အေရာင္ေတြ...
ကိုယ့္ရပ္တည္မႈအတြက္
ကိုယ္က ဘာအေရာင္ပါဆိုတာ
သက္ေသထူဘို ့ အျမဲ ၾကိဳးစားေနတဲ
့ အေရာင္ေတြ...။
ငယ္ငယ္က
ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ဆရာမင္းေက်ာ္ရဲ
့( အျဖဴကို
မည္သူ အနက္ဆိုးသနည္း )
ဆိုတဲ့
အမ်ိဳးသား
စာေပ ဗိမာန္ဆူရ စာအုပ္ေလးကို
သတိရတယ္...။
တကယ္တမ္း
ပန္းခ်ီဆြဲသက္ရ လာတဲ့ အခါ
ျဖဴစင္တဲ့ အရာ တခုကို
တျခားအေရာင္ေတြက
ဖ်က္ဆီးလို
့ရသလို တခ်ိဳ ့အေရာင္ေတြကိုလဲ
အျဖဴက ဖံုးအုပ္နိုင္စြမ္း
ရွိတာကို သိလာရတယ္...။
တကယ္တန္းဆိုေတာ့လဲေလ.....
အေရာင္ေတြတိုင္းမွာ
အတၱစြဲ ရွိတယ္လို ့ေျပာေနတဲ့
ပန္းခ်ီဆရာ ကိုယ္တိုင္ကဘဲ....
ဒီအတၱေရာင္ေတြကို
ကင္းဗတ္စေပၚမွာ အကြက္တက်
ေနရာတက် ျဖစ္ေအာင္ အတၱဆန္ဆန္
ခ်ယ္မႈန္းေနတာဘဲ။
ေရာင္စံု
အတၱေတြနဲ ့ခ်ယ္မႈန္း
အားျပိဳင္ေနတဲ့ ဒီကမၻာေလာကမွာ...
ဘာအေရာင္ကိုမွ
မခ်စ္ခ်င္ေတာ့ဘူး..
ဘယ္အေရာင္ကိုမွ
အတၱကင္းတယ္လို ့ မထင္ေတာ့ဘူး...
ေမာလိုက္တာ...ကိုေနမ်ိဳးေရ..
အကို
့ကို ကြယ္ရာမွာ ေဂါက္ေၾကာင္ေနတယ္လို
့ေျပာတာကို ၾကားတုန္းက က်ေနာ္
အကို ့အတြက္ နာက်င္ခဲ့ဘူးပါတယ္..
အကို
နဲ ့ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာျဖစ္ေတာ့
ကိုေနမ်ိဳး က်ေနာ့္ကို
ျပံဳးျပီး ၾကည့္ေနခဲ့ဘူးတယ္..
ဟုတ္တာေပါ့...ဒီတုန္းက
က်ေနာ္က ခေလးသာသာဘဲ ရွိေသးတာကို...။
မီလာႏ်န္းေရ..
မင္းကို
ဘုရးသခင္ လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့
ခ်ိဳင္းေထာက္တစ္စံုေလာက္
....
ငါလိုခ်င္မိတယ္
...။
ဘာဘဲေျပာေျပာ
ႏွင္းေလေတြ တိုက္ေနတဲ
့ေတာင္ကုန္းေလးမွာ...
တစံုတေယာက္က
ငါ့ကို ခ်ိဳင္းေထာက္ေတြ
ေပးလာရင္ ငါယူမိမွာပါ...
ငါ့ေျခေတြ
မခိုင္ေတာ့ဘူး ခ်င္းမေလးေရ...။
ငါ
အေမာေျပစားရေအာင္ ေတာင္ကုန္းထိပ္ကမ်ား
အမၺပၸါလီကမ်ား သူပိုင္တဲ့ျခံထဲက
သရက္သီး တလံုးေကၽြးလာရင္လဲ
ငါစားမွာပါ...
ငါက
အတၱကင္းတဲ့ သူေတာ္စင္
မဟုတ္ေပမယ့္....
အမၺပၸါလီကို
ဘယ္တုန္းကမွ မေကာင္းတဲ့
မိန္းမလို ့ မေတြးခဲ့ဘူး...။
တကယ္ေတာ့လဲ..
တစ္ကမ ၻာလံုး
အတၱေရာင္ေတြ ခ်ယ္မႈန္းခံထားရတဲ့....
အေရာင္ပ်က္ေတြဘဲမို
့လား...
ပန္းခ်ီသမားဘဲေလ...
ဘာဘဲေျပာေျပာ...
အေရာင္ေတြနဲ
့လိုက္တမ္းေျပးတမ္းကစားေနရဦးမွာေပါ့...။
.......
.......
ခဏ
ခဏ ေသရဖန္မ်ားေတာ့လဲ
ေစ်းၾကီးမွန္းသိတာေတာင္
တန္ဘိုးၾကီးတဲ့ သစ္နဲ ့ဘဲ
ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ေသခ်င္မိေတာ့တယ္..။
သစ္နက္ဆူး
No comments:
Post a Comment